زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

اطلاق ثبوتی





اطلاق ثبوتی به اطلاق به حسب عالم لحاظ و مقام ثبوت گفته می‌شود.


۱ - مقام اطلاق



لحاظ اطلاق در دو مقام امکان پذیر است:
۱. مقام ثبوت یا عالم واقع؛
۲. مقام اثبات یا مقام اقامه دلیل .
اطلاق ثبوتی به معنای عدم لحاظ قید در عالم واقع و ثبوت است؛ یعنی در عالم واقع قبل از بیان «دلیل لفظی» ماهیت بدون لحاظ هر گونه قیدی در نظر گرفته شود؛ برای مثال، متکلم مفهوم « رقبه » را بدون در نظر گرفتن قید «مؤمنه» و «کافره» در عالم ذهن و واقع، لحاظ کند.
در تعیین نوع تقابل بین اطلاق و تقیید ثبوتی، دو دیدگاه وجود دارد:
۱. تقابل تناقض ، مثل: تقابل بصر و عدم بصر؛
۲. تقابل عدم و ملکه، مثل: تقابل عمی و بصر.
[۳] مجاهد، محمد بن علی، مفاتیح الاصول، ص۲۰۶.


۲ - پانویس


 
۱. خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۵، ص۳۶۴.    
۲. صدر، محمد باقر، دروس فی علم الاصول، ج۱، ص۲۳۷.    
۳. مجاهد، محمد بن علی، مفاتیح الاصول، ص۲۰۶.


۳ - منبع



فرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۲۲۶، برگرفته از مقاله «اطلاق ثبوتی».    

رده‌های این صفحه : اطلاق




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.